Kiki wordt deze zomer drie jaar. Nino en Dex gaan inmiddels allebei naar school en ik merk dat mijn leven langzaam aan het veranderen is. Waar ik de afgelopen jaren druk was met kleine kindjes helpen met nou ja, eigenlijk bijna alles, baby’s voeden en de hele dag zorgen merk ik dat er nu wat ruimte komt.
Aan de ene kant snak ik daarnaar. Wat tijd voor mezelf. Maar aan de andere kant zou ik ieder jaar wel een baby willen en is het gevoel dat ze hun eigen leven krijgen, met school en play dates en mij elke dag een beetje minder nodig lijken te hebben ook niet altijd fijn. Ik zie de tijd letterlijk voor mijn ogen voorbij razen.
Waar is mijn baby Kiki gebleven? Opeens kiest ze haar eigen kleren uit. Eet zelf haar broodje op zonder het af te laten pakken door Sam en redt zich prima tussen haar grote broers. Die echt al enorm groot worden. Niet alleen qua lengte. Maar in hun hele doen en laten. Dex wil ‘werken’ in een schriftje. En Nino leest zijn Donald Duckjes voor.
Daar hebben ze mij niet meer bij nodig.
Mijn kleintjes worden groot. En dat is soms even slikken. Maar zulke vrije middagen, met z’n allen in de keuken op de grond. Lekker kleuren en rommelen in huis zijn goud.
+ show Comments
- Hide Comments
Plaats een reactie