Bijna 3 maanden geleden gingen we in quarantaine.
In eerste instantie was ik verdrietig. Over de hele gang van zaken. Alles wat er aan de hand was. De hele wereld leek opeens stil te staan. Er werden mensen ziek. Er gingen mensen dood. Niemand wist hoe het allemaal zou verlopen en ik vond het een verschrikkelijke gedachte dat ik mijn baby hoogstwaarschijnlijk in een ontzettend onzekere periode op deze wereld zou moeten gaan zetten.
Hoe lang zou alles zo blijven? Hoe lang konden we ons huis niet uit? Vrienden en familie niet zien? Zouden de scholen gesloten blijven?
Weken? Maanden? Of nog langer..?
Wekenlang bracht en we samen thuis door. Nino, Dex en ik. Want Olaf ging gewoon aan het werk. Wij kwamen nergens.
In het begin voelde het alsof er een stuk van mijn leven afgepakt werd.
De bijzondere maanden van mijn zwangerschap. Veel mensen hadden me niet eens zwanger gezien en dan heb ik straks ‘opeens’ een baby.
Niet de mogelijkheid om gezellig kleine kleertjes shoppen met mijn moeder. Geen theetjes drinken en bijkletsen met mijn schoonzusje die óók zwanger is. Dagen, weken, maanden aan een stuk zouden we alleen thuis door moeten brengen.
Maar weet je, ik heb de hele quarantaine periode uiteindelijk geen dag erg gevonden. Echt niet. Natuurlijk vind ik het erg wat er allemaal in de wereld gebeurt. En mis ik vrienden en familie af en toe enorm.
Maar de dagen werden niet van me afgepakt. In tegendeel. Nooit bracht ik zo veel tijd één op één met mijn lieve jongetjes door. We hebben er met elkaar zó intens van genoten.
Na die eerste paar dagen besloot ik er het beste van te maken.
Ik wilde dat mijn kinderen achteraf terug zouden kunnen kijken op een fantastische periode samen. En dat hebben we er ook van gemaakt.
We hebben gespeeld, gelachen, gehuild, gewandeld, van de zon genoten (ohhh wat hebben we geboft met het heerlijke weer de afgelopen tijd), úren op de trampoline gesprongen en filmpjes gekeken, geknuffeld, de hele dag in pyjama’s gelopen, geschommeld, uitgeslapen, eitjes gebakken. En ook koekjes, heel veel koekjes.
En het allerbelangrijkste, we zijn gezond.
Morgen gaat Nino voor het eerst weer een dagje naar school. Ik had gedacht dat ik er naar uit zou kijken. Maar eerlijk gezegd zie ik er tegenop. Het was een bizarre maar bijzondere periode die vanaf morgen weer langzaam over zal gaan in het ‘normale’ leven.
Gelukkig blijven de mooie herinneringen aan deze lange dagen samen voor altijd in ons hart. En we hebben natuurlijk de foto’s nog!
+ show Comments
- Hide Comments
Plaats een reactie